Rak sygnałowy (Pacifastacus leniusculus) to gatunek skorupiaka, który pierwotnie zamieszkiwał obszary Ameryki Północnej, ale jego obecność można odnotować również w Europie, w tym także w Polsce. Jego ekspansja wywołuje nie tylko ciekawość naukowców, ale także obawy dotyczące wpływu na lokalne ekosystemy.
Wygląd i Charakterystyka: Przedstawiciele tego gatunku wyróżniają się charakterystycznym, grzbietobrzusznie spłaszczonym ciałem oraz stwardniałym pancerzem i odwłokiem. Ich trzy pierwsze pary odnóży krocznych zakończone są szczypcami, przy czym szczypce pierwszej pary są najbardziej wydatne. Dorosłe osobniki zazwyczaj osiągają około 10 cm długości ciała, chociaż największe samce mogą dorastać nawet do 20 cm i ważyć ponad 200 g. Cechą charakterystyczną jest obecność jasnej plamy sygnalnej u nasady szczypiec.
Ekologia: Rak sygnałowy jest wszystkożerny, co sprawia, że żywi się różnorodnym pokarmem, począwszy od pokarmu pochodzenia zwierzęcego, takiego jak zooplankton, żaby, ślimaki, aż po pokarm roślinny, w postaci młodych pędów i korzeni roślin, oraz detrytusu. Jest istotnym elementem łańcucha pokarmowego, stanowiąc pożywienie dla drapieżnych ryb, ptaków takich jak czaple siwe, a także ssaków wodnych jak wydry czy norki amerykańskie. Jednakże jego intensywna aktywność rozrodcza oraz apetyt na różnorodne formy pokarmu czynią go rywalem dla wielu gatunków wodnych.
Występowanie i Inwazyjność: Pochodząc z zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej, rak sygnałowy nie tylko skolonizował wiele obszarów w Stanach Zjednoczonych i Kolumbii Brytyjskiej, ale także dotarł do Europy, w tym do Polski. Jego inwazyjność wynika z szybkiego tempa rozmnażania się oraz zdolności do zróżnicowanego odżywiania się, co stwarza konkurencję dla rodzimych gatunków.
Warto zauważyć, że obecność raka sygnałowego stanowi wyzwanie dla utrzymania naturalnej równowagi wodnych ekosystemów, zmuszając do podejmowania działań mających na celu kontrolę jego populacji oraz minimalizację jego negatywnego wpływu na lokalne środowiska. Dlatego też monitorowanie i zarządzanie populacjami tego gatunku jest kluczowe dla ochrony bioróżnorodności i zachowania ekosystemowej równowagi.
