Brzanka, znana również jako Barbus, to gatunek ryby z rodziny karpiowatych. Jej ciało jest wydłużone i wrzecionowate, pokryte łuskami cykloidalnymi. Otwór gębowy znajduje się w położeniu dolnym, a ryba posiada dwie pary wąsików.
Charakterystyka Morfologiczna
Płetwy parzyste brzanki są zaokrąglone, a płetwa ogonowa jest lekko wcięta. Jej ubarwienie jest złociste z brunatnymi plamami na bokach, a grzbiet ma barwę brunatną. Brzanka osiąga zazwyczaj do 30 cm długości. Istnieje dymorfizm płciowy: płetwa odbytowa samic sięga poza nasadę płetwy ogonowej, podczas gdy samce mają dłuższe płetwy parzyste.
Zachowanie i Dieta
Brzanki tworzą stada wielopokoleniowe i żywią się głównie skorupiakami i larwami owadów. Ich okres tarła przypada zazwyczaj na okres od maja do lipca. Zasiedlają górne biegi rzek nad podłożem kamienistym i żwirowym, a ich występowanie obejmuje obszary Europy Środkowej, w tym dorzecza Dunaju, Wisły i Dniestru, oraz Bałkany. W Polsce można je spotkać głównie w górnym biegu Wisły, jej górnych dopływach oraz w dorzeczu górnego Sanu.
Ochrona i Połowy
Brzanka nie posiada okresu ochronnego, jednak wymiar ochronny wynosi zazwyczaj 20 cm. Limit dziennego połowu wynosi maximum ok.5 kilogramów.
Stan Zagrożenia i Klasyfikacja
Brzanka, choć nie znajduje się na listach gatunków zagrożonych, wymaga ochrony ze względu na zachowanie równowagi ekosystemów wodnych. Jej występowanie stanowi istotny element dla różnorodności biologicznej rzek i jezior Europy.
Brzanka, pomimo swej niewielkiej wielkości, jest ważnym składnikiem wodnych ekosystemów. Jej złociste ubarwienie i spokojne zachowanie sprawiają, że jest ceniona przez miłośników rybołówstwa oraz stanowi istotny element dla ekologów monitorujących stan wód słodkich w Europie.
