ABC zestawu skróconego
Tyczka dla początkujących –Tyczką popularnie nazywamy zestaw skrócony, który używany jest do długich wędek nasadowych. W zestawie skróconym długość zestawu jest równa głębokości plus pewien odcinek żyłki umożliwiający prawidłowe prowadzenie zestawu .Odcinek ten z reguły wynosi od 0,5-1,5 metra .
Co to jest zestaw?
W skład zestawu wchodzą: żyłka, spławik, obciążenie spławika (śruciny,stile, pojedyncze ciężarki itp.). Do zestawu możemy również dodać krętlik, który wraz z przyponem
(na którym mocujemy haczyk) stanowi zakończenie naszego zestawu. W przypadku zastosowania pojedynczego ciężarka, do zestawu możemy dołożyć gumowy lub silikonowy stoper, który będzie pełnił w zestawie rolę zbijaka .
Wędzisko powinno być w miarę sztywne i w miarę możliwości jak najlżejsze, gdyż waga tyczki znacznie wpływa na operowanie długim kijem.
Kiedy należy sięgnąć po tyczkę?
Zestawu skróconego używamy w momencie słabego żerowania ryb, gdy zachodzi potrzeba precyzyjnego podania przynęty w polu nęcenia. oraz gdy jest wskazane użycie bardzo delikatnego zestawu.
Zastosowanie żyłki w zestawie.
Do topa (jest to długość szczytowych segmentów wędki) dołączamy żyłkę do szczytówki zakończonej końcówką szybkomontującą zestaw, która jest zaczepiona na gumie zablokowanej wewnątrz wędziska. Długość żyłki jest uzależniona od głębokości łowiska. Dopasowujemy ją również do długości topa. Im dłuższa żyłka, tym więcej segmentów wędki musimy odłączać w trakcie wędkowania (i odwrotnie: im krótsza tym mniej).
Mamy jeszcze jedną zależność żyłki w zestawie – odległość między spławikiem a szczytówką. W wodach stojących przyjmujemy że im płycej i woda bardziej przejrzysta , zwiększamy tą odległość .Na wodach płynących odległość ta wynosi ok. 0,5 metra jednak podobnie jak na wodach stojących , gdy jest płytko i woda przejrzysta staramy się tą odległość zwiększyć .
Grubość żyłki i gumy ustalamy oddzielnie dla każdego łowiska kierując się następującymi spostrzeżeniami:
– częstotliwość brań – gdy są nikłe zmniejszamy grubość żyłki 0,8-0,6. Do grubości żyłki dostosowujemy grubość gumy. Gdy guma jest cieńsza lepiej amortyzuje zrywy zaciętej sztuki i dokładniej ochrania nasz zestaw. Są sytuacje, gdy zwiększamy grubość gumy np. po zauważeniu zawad w łowisku, gdzie zachodzi duże prawdopodobieństwo utraty zestawu poprzez odjazd ryby w zaczep. W takim przypadku nasz hol musi być szybszy i bardziej ukierunkowany (podobnie jak w przypadku odbijania się ryb z łowiska w skutek długiego holu).
Lecz pamiętajmy – grubsza guma wpływa dodatnio na szanse wypięcia się ryb, lecz ujemnie na skuteczność wagową wędkarza. Po zauważeniu intensywniejszego żerowania ryb lepiej jest zwiększyć grubość żyłki (0,10-0,12). Ta zmiana nie wpłynie ujemnie na częstotliwość brań, za to znacznie poprawi prędkość holowania. Na wodach płynących ze względu na dodatkowy opór powstający w trakcie holu stosujemy grubsze żyłki (0,10-0,12-0,14) pamiętając jednak by wytrzymałość gumy była zawsze większa od wytrzymałości żyłki.
Zastosowanie spławika w zestawie.
W zestawie to spławik odgrywa dla wędkarza rolę głównego sygnalizatora brań. Dlatego odpowiednie dobranie spławika do wody i warunków panujących na danym łowisku jest czynnością kluczową. Dla wód stojących ogólnie przyjmujemy następującą gramaturę spławika – 0,2 grama na metr głębokości wody, zakładając sprzyjające warunki atmosferyczne i brania na poziomie raczej przeciętnym. W przypadku występowania wiatru, odpowiednio podnosimy gramaturę spławika aż uzyskamy dobrą widoczność brań na fali. Do rodzaju brań również nanosimy poprawkę, gdy np. brania są słabe i zachodzi prawdopodobieństwo przeoczenia skubnięć ryby, wówczas zmniejszamy gramaturę spławika. Natomiast w przypadku dobrych brań występujących przy dnie zwiększamy gramaturę spławika, co pozwoli nam na szybsze umieszczenie przynęty w łowisku.
W wodach płynących spławik dostosowujemy do nurtu w sposób, który ma na celu zejście zestawu w miejsce nęcenia, po wcześniejszym zarzuceniu przed polem zanętowym. Spławik musi nam pozwolić skutecznie przytrzymać lub popuszczać nasz zestaw, lecz tego musimy nauczyć się sami praktykując nad wodą, bo tej nauki nie jest w stanie zastąpić żadna teoria.
Warunkiem opanowania technik wędkarskich jest trening, jeszcze raz trening, na którym każdy wędkarz ustala i modyfikuje ogólnie przyjęte metody wędkowania w sposób odpowiadający mu osobiście a oceną trafności wyboru jest umieszczona w wodzie siatka. W późniejszym terminie miejsce na zawodniczym pudle.
Przy montażu amortyzatora zawsze trzeba się sugerować pewnymi czynnikami: uciąg, średnica żyłki – przyponu (a za tym idzie wytrzymałość ), wielkość ryb najczęściej łowionych. Trzeba zawsze pamiętać iż guma ma też swoją wytrzymałość . Nie można dopuścić by żyłka główna była mocniejsza od gumy. Co do węzła przy łączniku i korku – najprostszy jest taki jak przy pętelce tyle ze potem rozciągamy delikatnie za końce (to tak trochę trudno na odległość wytłumaczyć).
Tulejka teflonowa założona na szczytówce nie może tworzyć krawędzi o które żyłka mogła by się zaczepić i tym samym uniemożliwić właściwą amortyzację gumy .
Wielkość łącznika guma-żyłka też dobiera się pod względem wytrzymałości jak i też
rozmiarem – średnicą węższej części drugiego elementu- co umożliwi wymianę szczytówki wraz z amortyzatorem . Jeśli chodzi o sam korek – to właściwie rzecz gustu i zasobności kieszeni . Prawidłowo zamontowany amortyzator jest naciągnięty wstępnie jednak każde gwałtowniejsze szarpnięcie wędką ( zacięcie ) jest akcentowane pokazaniem się amortyzatora. Guma w ogóle nie ma wystawać, jeżeli nie masz ryby na haku.
Guma powinna mieć ok 3/4 długości tych elementów w których jest zamontowana.